Jestem.  Siedzę w fotelu i zastanawiam się jak szybo zapiernicza czas. Fotel jest nowy - klasyczny uszak na nóżkach w obłędnie atramentowym kolorze, właśnie taki jak sobie wymyśliłam. Ma być moim miejscem do pisania, czytania i niemyślenia. Teraz jest dobry czas na niemyślenie bo wszystko wokół staje na głowie i mam nieodparte wrażenie że zwyczajnie nie ogarniam. Trochę jakbym przyglądała się zbliżającej się trąbie powietrznej, czuła coraz silniejsze porywy wiatru i widziała przedmioty, które porywa wkoło mnie. Jakbym przyglądała się temu ze świadomością, że ja za chwilę też zostanę przez nią porwana.
Ostatni czas w Mordorze to totalny zapieprz, który niestety nie jest adekwatny do kasy. Ekipa coraz mniejsza, roboty coraz więcej i Krzysztof niczym wisienka na torcie. Niestety taka z pestką na której można sobie złamać ząb. Osobiście wychodzę z założenia, że jak człowiek się na czymś nie zna, to powinien siedzieć cicho, słuchać i się uczyć, a dopiero jak się nauczy, to może wprowadzać swoje zmiany i się wymądrzać. Krzysztof jest inny. Krzysztof najpierw zmienia, później się mądrzy, a słuchanie i naukę zlewa za przeproszeniem ciepłym moczem. A już najbardziej doprowadza mnie do szału jak próbuje forsować swoje racje mówiąc niby do mnie a oglądając w tym czasie ściany, sufity i własne brązowe mokasyny. Nie lubię go więc dyskusje są coraz częstsze... Jeszcze chwila i Krzysztofowi zostanie nowa ksywa: beton.
Praca pracą a prywata tez leży. W ciągu miesiąca rozmawiałam z Marcinem może ze cztery razy i to nie były dobre rozmowy. Sztywne, wręcz oficjalne - totalnie byle jakie. Po ostatniej mam nieodparte wrażenie, że jesteśmy w agonii.
Poznaliśmy się na ćwiczeniach z fizyki w październikowy czwartek, 7:30 rano, rok 2006. Od początku wpadł mi w oko. Wysoki, przystojny z przesympatycznym uśmiechem. Do tego brunet o dłuższych włosach i inteligentny - jak dla mnie trafiony w punkt. Zaświeciły mi się oczy, a później wszystko się zaczęło...