Reaktywacja. Wg trzeciej definicji Wikipedii "wznowienie funkcjonowania, powrót do dawnej działalności (np. zespołu)".  Reaktywacja nigdy nie prowadzi do tego samego punktu, w którym coś się skończyło. Dzieje się tak z prostego powodu - czas płynie, a wszystko wokół się zmienia: krajobraz, zwyczaje, moda. Sympatie i antypatie, gusta i charaktery. Jednym na zawsze zamykają się oczy, innym dopiero się otwierają, pomimo, że podobno cały czas pozostawały otwarte. Niektóre reaktywacje zaskakują, ponieważ nikt się ich nie spodziewał. Na inne czekaliśmy bądź wciąż czekamy, chociaż ich prawdopodobieństwo było/ jest minimalne. Część z nich pewnie skończy się klapą, a inne czeka powodzenie. Nieliczne dosięgną spektakularnego sukcesu. Czy to znaczy, że te pierwsze nie były warte podjętej próby? Nie, to znaczy, że w każdej z nich kryła się siła, którą trzeba było z siebie wykrzesać. Siła, którą należy docenić i dbać, żeby już więcej nie zgasła.

     Dobra, jestem. Wiem, że minęło półtora miesiąca od ostatniego wpisu, ale mam dobre wytłumaczenie. Miałam URLOP. Magiczne pięć liter układające się w jedno piękne słowo - wyczekane i wytęsknione... Żeby było jasne, nie trwał on aż tyle czasu (chociaż na pewno bym nie narzekała gdyby było inaczej), ale zanim się zaczął chciałam jeszcze pozałatwiać trochę prywaty, żeby potem już w spokoju odpoczywać.
     Przede wszystkim na początku września zrobiłam coś dla siebie i innych - pozbyłam się ponad 30 cm włosów, które trafiły do fundacji Rak'n'roll z przeznaczeniem na perukę (Yeah !!!) Tutaj przyznaję, że decyzja nie była spontaniczna - kiedyś sobie wymyśliłam, że tak zrobię i już - może trochę ze względu na pamięć o pewnej kobiecie, którą miałam szczęście znać, a która przegrała walkę z tym cholerstwem... Prawdę mówiąc może to dziwne, ale... mam do moich włosów dość luźne podejście. Oczywiście dobrze, że są i nigdy nie ścięłabym ich np. męskim cięciem (chociaż osobiście uważam, że to pięknie i mega seksownie wyglądało np u Joanny Racewicz) ale ścięcie długich do pasa nie stanowi najmniejszego problemu - pewnie dlatego, że do ósmego roku życia miałam takie, przez co szczerze ich nie cierpiałam, a codzienne rozczesywanie i zaplatanie do dziś kojarzy mi się z torturą. Tak czy inaczej zrzuciłam co nieco z głowy i odświeżyłam look do czego zresztą bardzo namawiam i polecam bo warto. Obskoczyłam jeszcze dwóch przedstawicieli służby zdrowia - oczywiście prywatnie bo przecież inaczej czekałabym na te wizyty z pół roku - za to po nich poczułam niezwykłą lekkość, naturalnie w portfelu. Trzy stówy przeleciały mi przez palce ledwie zauważone. Swoją drogą ciągle się zastanawiam nad chorym systemem, który ma niby służyć leczeniu ludzi. Płacimy podatki i ubezpieczenia: socjalne, chorobowe, wypadkowe, składki na przyszłe renty i emerytury. Do tego bardzo często ubezpieczamy się dodatkowo - samodzielnie lub grupowo, np. w zakładach pracy, a jak przychodzi co do czego, to do lekarza w przychodni kolejka "najszybciej na piątek za tydzień" (ale dzisiaj jest wtorek!!!), kolejka do specjalisty za osiem miesięcy (chyba, że na CITO to za pięć), po wypadku renta się nie należy (bo ręka odrośnie), a prognozowana emerytura jest tak żenująco niska że kłania się powiedzenie "za mało żeby żyć, za dużo żeby umrzeć". Pomijając uszczypliwe poglądy na ten i wszystkie inne tematy, nastrój coraz bardziej mi się poprawiał, a w głowie kiełkowała myśl, że chociażby na oparach ale dotrwam do piątku. Posprzątam biurko w Mordorze, wyciągnę i spakuję walizkę, a potem... fruuu!!! Na wyżej rzeczony urlop, urlopik, urlopunio!

     Po szaleństwie związanym z babcinymi urodzinami, weekendowymi odwiedzinami rodziny (z innej, dla równowagi zdrowej gałęzi) i kilku zarwanych nocach spędzonych na długich rozmowach,  piciu zimnego piwa i orzeźwiającego gruszkowego cydru, nastąpił niełatwy powrót do rzeczywistości -  w tym do roboty. 

    Praca w Mordorze oczywiście jak każda inna rządzi się swoimi specyficznymi prawami: przede wszystkim na wszystko obowiązują terminy, których należy się trzymać. Po drugie ma się do czynienia z ludźmi, którzy najczęściej mają nas – załogę - głęboko w tylnej części ciała. Nawiasem mówiąc my ich po pewnym czasie też (co z reguły mamy ochotę powiedzieć głośno i wyraźnie), ale mimo wszystko pozostajemy uśmiechnięci, grzeczni i uprzejmi, modląc się w duchu o cierpliwość do wszelkiej maści popisów głupoty i ułańskiej fantazji. Po trzecie pracuje się z Krzysztofem i Dżoaną, a to już temat rzeka... Tak czy siak nie powiem, plan miałam ambitny: posiedzę na tyłku ze dwa dni i zrobię całą zaległą papierkologię, a później ruszę z kopyta i dokonam kilku cudów... W poniedziałek rano powoli i bez gracji zaczęłam wprowadzać plan w życie. Zaparzyłam kawę w wielkim kubku w czarne serduszka myśląc, że w końcu zakupy w Dom&Ty sprawiły mi przyjemność i rozłożyłam cały swój majdan. Kawa, a raczej asfalt w płynie skażony mlekiem wydojonym z kokosa, miała za zadanie mnie utrzymać w stanie używalności przynajmniej do piętnastej. Kolejne dni wyglądały identycznie do tego stopnia, że miałam wrażenie, że wpadłam na przebieżkę w chomiczy kołowrotek. Rano zmartwychwstanie, potem kawa i masowa produkcja dokumentów. Powrót do domu, ewentualnie jakieś jedzenie i koniecznie bliskie spotkanie z kanapą. Prysznic, łóżko i tyle. Niestety - nawet rozmowy z Marcinem na chwilę uległy ograniczeniu, bo zwyczajnie nie miałam na nie siły. Z drugiej strony gdyby się dało, chętnie zaprosiłabym go na tę moją kanapę - tak po prostu, żeby pobyć blisko i na niego popatrzeć, bo naprawdę to lubię. 

     W piątek po tygodniu porządnej orki okazało się, że mimo pierwotnych założeń nie miałam żadnego cudu na koncie ale wypuściłam z pół ryzy różnej maści decyzji, zaświadczeń i innych takich. Co prawda bez plakietki „pracownik tygodnia”, w końcu zamknęłam za sobą drzwi i nastawiłam się na kolejny wyjazdowy weekend.

     - Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. - I jeszcze najlepiej stanąć z boku, tak, żeby w razie czego można było się samemu odciąć - dorzuciła Monika, kiedy zaczynałyśmy kolejny gorący dzień w Mordorze. Do tej pory nie znałam tego rozwinięcia myśli ale jakby się zastanowić, pasowało jak ulał. 

     Od kilku dni miałam na tapecie temat urodzin babci. Dla wyjaśnienia babcia na stałe mieszka za oceanem i po osiemnastu latach postanowiła na miesiąc przylecieć do kraju, co zbiegło się z jej 90. urodzinami. Piękny wiek, okazja też nie byle jaka, więc ze strony czwórki jej dzieci będących na miejscu padł pomysł: "zróbmy imprezę". Jak dla mnie pomysł był naprawdę fajny bo dawał niecodzienną możliwość spotkania się i świętowania w całkiem sporym gronie, jednak droga od pomysłu do realizacji stała się małym polem minowym. Dość szybko okazało się, że przygotowanie imprezy wymaga (kto by się spodziewał?!) rozmowy, porozumienia, zaangażowania i - jakżeby inaczej kasy. I tu pojawił się zonk. Nikt z czwórki nie pomyślał, że dobrze byłoby się spotkać i ustalić chociażby to, gdzie i kiedy zorganizować przyjęcie, jak miałoby ono wyglądać, czy w jakiej kwocie (oczywiście składkowej) się zamykać. Nikt nie pomyślał o podziale zadań typu rezerwacja sali, zamówienie tortu, kwiatów czy kupno prezentu. Wszystko zostało w sferze "można by było...." pewnie z cichą nadzieją, że "samo się zrobi". W tym wszystkim stety albo i niestety jestem zadaniowcem i szlag mnie trafiał jak obserwowałam sytuację. Wykonałam parę ruchów organizacyjnych - zaklepałam datę i miejsce, powiadomiłam łaskawie stworzoną przez "organizatorów" listę gości. Wszystko fajnie, aż przyszło do kosztów: dwójka z czwórki zaczęła sypać tekstami w stylu: "bo mnie nie stać", "5 - o letniego dziecka można nawet nie liczyć bo mało je i mama może je nakarmić na kolanach", "ja jadę na wczasy więc tyle nie dam", "można by było zrobić taniej"... W kontrze była za to zawrotna kwota 120 peelenów za osobę i menu jak na małe wesele, plus oczywiście alkohol - wszystko na życzenie najbardziej zainteresowanych. I to był ten moment w którym pokazałam pazurki. Z reguły grzeczna wobec starszych, bo tak wypada, z pianą oświadczyłam, że nie będę brać udziału w farsie. Odwołam restaurację, a towarzystwo po kosztach może sobie zrobić grilla na ogródku. Ewentualnie zorganizować coś samemu. No umówmy się: nigdy nie robili takiej imprezy, okazja jest wyjątkowa, a jak chce się zabłysnąć to pociąga to za sobą jakiś koszt.  Efekt był taki, że nadąsane dzioby niechętnie się zamknęły, chociaż w ich oczach widziałam głęboką urazę majestatu. Do tortu, kwiatów i prezentu "od dzieci" już nie przyłożyłam ręki, żeby dodatkowo nie szarpać sobie nerwów. Ogarnęłam za to kwiaty i prezent "od wnuków" - nie licząc jednej z kuzynek, która dobrowolnie się włączyła i genialnie stanęła na wysokości zadania - mogę spokojnie powiedzieć, że reszta to takie same lamy jak starszyzna. 

     Koniec końców urodziny się udały się świetnie. Oprawa wieczoru wszystkim przypadła do gustu, babcia się wzruszyła, prezenty zostały trafione. Mimo, że nad stołami latały w moją stronę urażone spojrzenia, których właściciele niekoniecznie zaszczycali mnie luźną gadką o niczym, wszyscy uśmiechali się do zdjęć. Dopiero kiedy je dostałam, zauważyłam, że... na części z nich stoję z boku. Póki co nie zamierzam się z nich odcinać, ale wiem, że jeśli jeszcze kiedyś trafi się podobny zjazd, nie wezmę się za żadną organizację. No, może zamówię kwiaty...

P.S. Zdjęcie pochodzi z filmu pt. "Kołysanka". Polecam! 

     Widziałam się ostatnio z Marcinem. Prawdę mówiąc jeszcze dzień przed wyjazdem zastanawiałam się czy na pewno ruszać tyłek z domu  w ponad trzydziestostopniowy upał, dodatkowo osłabiona tygodniową dietą złożoną głównie z wafli ryżowych i wody, ale koniec końców uznałam, że niech się dzieje co chce - jadę. Dawno go już nie widziałam  i miałam ochotę przede wszystkim pobyć blisko niego i porozmawiać na żywo słuchając jego głosu, zamiast pisać sms-y lub wiadomości przez Messenger. Miałam ochotę położyć mu głowę na kolanach i patrzeć na niego, kiedy będzie do mnie mówił uśmiechając się. Ot, takie małe proste rzeczy. Poza tym jakiś czas temu kolejny raz zgodziliśmy się, że chcemy widywać się częściej i w końcu regularnie, a teraz miałam zacząć wprowadzać ten consensus w życie i nie bardzo chciałam z tego rezygnować z powodu upału czy głupiej choroby. Tak naprawdę już kiedyś przerabialiśmy temat częstszych i bardziej regularnych spotkań ale wtedy nic z tego nie wyszło, więc teraz wolałam nie odpuszczać w myśl zasady, że "jeśli chcesz to znajdziesz sposób, a jeśli nie chcesz to znajdziesz powód". Sama siebie mentalnie kopnęłam w tyłek myśląc, że przecież chcę. W głowie miałam też moje łąki nad Odrą, na które chciałam się wybrać. Za każdym razem kiedy o nich myślę, to pojawia mi się w głowie szybkie skojarzenie - zdjęcia. Robił je Marcin. Nie żadne profesjonalne ale trzeba było trochę połazić po okolicy, żeby udało się znaleźć odpowiednie miejsce. Soczyście zielone od traw i liści na gałęziach drzew i krzaków, z dobrym światłem miało stanowić tło dla mojej jasnej skóry. W końcu udało się je znaleźć. Prawdę mówiąc my znaleźliśmy miejsce, a komary znalazły mnie. Wcześniej chyba tylko raz w życiu miałam tak strasznie pogryziony tyłek - na wakacjach z dziadkami w Kołobrzegu, kiedy miałam sześć lat. Tym razem dla odmiany dobrowolnie zostałam pożywką dla bzyczących krwiopijców ale  przyznaję, że efekt był całkiem niezły. Faktycznie jasna skóra na tle takiej zieleni wypadła interesująco... 

     Już na miejscu zostałam wzięta trochę z zaskoczenia - okazało się, że tym razem nie jedziemy na łąki ale za miasto. W sumie fajnie i niefajnie. Ciekawość nowego miejsca zmieszała się z lekkim żalem za tym co znane, mimo, że dostałam obietnicę łąk i lasów nawet w nowym miejscu. Okazało się, że jedziemy na Ślężę. Do tej pory mnie tam jeszcze nie było, za to z tego co mówi Marcin jest to miejsce, które go w jakiś tajemniczy sposób bardzo mocno przyciąga. Do tego stopnia, że potrafi po pracy wsiąść na motocykl i po prostu tam pojechać żeby odpocząć, pomyśleć i pobyć sam ze sobą. Niby taka mała rzecz, a sprawił mi przyjemność samym stwierdzeniem, że chce mi pokazać "swoje miejsce". Niestety nie zawsze jestem pewna naszej relacji, ale za to miałam ochotę go... oj, dużo rzeczy przychodzi mi na myśl! Samo miejsce kupiło mnie w sekundę. Co prawda nie poczułam tam nic trudnego do wyjaśnienia ani nie powaliła mnie żadna niewyjaśniona siła, za to widok zaparł dech. Absolutnie uwielbiam takie miejsca. Trafiliśmy na łąkę otoczoną z dwóch stron lasem. Za sobą mieliśmy górę, przed sobą pola i łąki. Piękne jak z obrazka. Cisza taka, że słychać było strząsane przez wiatr i spadające z drzew drobne gałązki. Radość ze spotkania i możliwości bycia obok siebie. Gorące powietrze, jednoznacznie wymieniane spojrzenia i uśmiechy. Wokół zieleń, moja jasna skóra na kocu i aparat w jego plecaku.

     Kilka dni temu przypadkiem miałam przyjemność poznać pewnego człowieka, który zrobił na mnie niemałe i szalenie pozytywne wrażenie. Spotkaliśmy się w pociągu do Wro. Tym razem ludzi było wyjątkowo jak mrówek - nawet biorąc poprawkę na sobotę w środku wakacji. Pan - celowo i przez szacunek nie piszę "facet", siedział sam, więc po prostu się dosiadłam korzystając w wolnego miejsca zadowolona, że nie muszę dalej szukać. Wyciągnęłam książkę ("Pionek" - z gatunku kryminału etnograficznego - jeszcze nie skończyłam, ale dobrze się czyta więc już teraz polecam) i zaczęłam czytać coraz bardziej wkręcając się w śląskie klimaty lat 80 - tych i współczesnych. Po jakimś czasie chcąc nie chcąc kątem oka zauważyłam, że Pan coś kombinuje: sprawdza działanie podnóżka, a potem tej tacki zamontowanej na oparciu każdego z foteli. Wyrwałam się na chwilę z Bytomia i podpowiedziałam mu co i jak działa. Uśmiechnął się, podziękował i od słowa do słowa zaczęliśmy rozmawiać. Właściwie, jak sam pod koniec stwierdził, to głównie on mówił, ale przyznaję, że wyjątkowo przyjemnie się go słuchało. Zaczął od opowiadania o miłości: o żonie, z którą niedawno świętowali 60. rocznicę ślubu (!!!) i o koleżance, którą zostawił tuż przed maturą dla innej, czego do dzisiaj żałuje wspominając, jak tamta ciężko to zniosła. Mówił o dzieciach - synu, który nie bardzo lubi czytać i o córce, która mieszka w Niemczech, pod granicą z Holandią. Później o wnuczkach, które tez mieszkają w Niemczech i mają już swoich synów - a jego prawnuków. I o tym, że chciałby jeszcze mieć prawnuczkę bo uwielbia dziewczynki i ciągle namawia dziewczyny do powiększenia rodziny, ale jak narazie nic z tego namawiania nie wychodzi. Trochę podpytywał też o mnie, chociaż już po krótkiej rozmowie zauważył, że jestem sama. Przez moment zastanawiałam się, po czym się zorientował. Dzięki doświadczeniu? Obserwacji? Braku obrączki na palcu? A może po spojrzeniu, kiedy opowiadał o swoim udanym małżeństwie? Tak czy owak powiedział bardzo prostą rzecz - że życzy mi dobrego mężczyzny bo wyglądam na taką, która na to zasługuje. Niby takie proste nic usłyszane od obcego, starszego człowieka, a sprawiło, że w środku zrobiło mi się ciepło. Szalenie miło i ciepło. I sama sobie życzę, żeby to co powiedział, zwyczajnie się spełniło. Pan opowiadał dalej - że jedzie na ślub swojego chrześniaka, ale sam, bo żona nie czuła się najlepiej (w tej chwili tylko czekałam, aż zapyta dokąd się wybieram i w głowie odpowiadałam: do Marcina... ). Przeszliśmy też przez tematy szkoły, literatury (oboje lubimy kryminały!) i pracy. Na koniec Pan - cały czas go tak nazywam bo nie znam jego imienia - przyznał się, że nie interesuje się za bardzo polityką i zaznaczył, że nie jest za PIS -em (mówiłam już, że to fantastyczny człowiek?), a czasami jak już coś usłyszy, to przelewa to na papier w formie wierszy. Jeden miał nawet wydrukowany ze sobą, żeby nim lekko dopiec matce przyszłego Pana Młodego, a swojej siostrze. Ja dla jasności od polityki trzymam się jak najdalej ale po przeczytaniu tego, co napisał aż zapytałam, czy mogę sobie zrobić zdjęcie. Całość była świetna! W tej chwili Pan zaskoczył mnie jeszcze raz i dostałam od Niego tę kartkę na własność. Zbliżaliśmy się do Nowego Dworu - stacji na której wysiadał. Zebrał swoje rzeczy i pożegnał się pocałunkiem w rękę. Normalnie nie przepadam za tym gestem - mierzi mnie w wykonaniu zdecydowanej części mężczyzn, natomiast tutaj to było takie dopełnienie całości. Fantastyczny człowiek, fantastyczne spotkanie... Oby więcej takich na co dzień!

     To co dobre, szybko się kończy... Nawet jeśli jest to tylko kilkudniowa przerwa w robocie spowodowana nieoczekiwanym L4. Ostatnio nie wspominałam, ale właśnie tak skończył się wyjazd do Jeleniej Góry. Początkowe założenie było proste: jedziemy w babskim gronie, tj. z mamą i Marzeną po dokumenty, odbieramy je, sprawnie i szybko załatwiamy sprawy maklerskie (niestety niedotyczące obrzydliwie grubej forsy), a później idziemy pobuszować po sklepach (wiadomo: letnie wyprzedaże, gdzie można upolować fajne ciuchy za psie pieniądze to coś, co duże dziewczynki zawsze wpiszą w top 10 ulubionych rzeczy). Dość szybko okazało się jednak, że założenia swoją drogą, a rzeczywistość ma się do nich różnie - czasami wręcz kapryśnie. Jeszcze zanim dotarłyśmy do maklera, miałam wrażenie, że zejdę. Kombinacja duszności, uderzeń gorąca, fal mdłości i uczucia szpil wbijanych raz po raz prosto w żołądek była jak dla mnie zaskakującą nowością, przez którą ledwo człapałam nogami w upale. Nawiasem mówiąc na miejscu wcale nie było lepiej - facet opowiadał o wszystkich operacjach, które musi wykonać, drukował niekończące się ilości dokumentów, które później trzeba było oczywiście podpisać, a ja tęsknie zerkałam  w stronę miękkiej kanapy ustawionej w poczekalni przy drzwiach wychodzących na zewnątrz. Na szczęście załatwiana sprawa nie była moja, więc w końcu się poddałam i wyszłam łapiąc powietrze mniej więcej tak, jak wyciągnięty z wody karp na moment przed bezlitosnym walnięciem go w łeb. No nic to. Posiedziałam, pooddychałam i trzeba było się ruszyć dalej. Oczywiście towarzystwo ciągle było nastawione na shopping, chociaż ja dałabym królestwo za zdolność teleportacji do domu. - Patrz, tam jest Rossmann. Kup sobie colę - na takie jazdy z żołądkiem zawsze pomaga - rzuciła chyba Marzena. No dobra, pomyślałam, że jak ma pomóc, to wypiję nawet i colę chociaż ani za nią szczególnie nie przepadam, ani nie mam na nią najmniejszej ochoty. Żeby było śmiesznie, stojąc już w kolejce z moim "lekarstwem" w ręce, znowu myślałam że padnę. Zapach całej chemii spiętrzonej na półkach wywołał mega falę mdłości i jestem gotowa się założyć, że w tamtej chwili zmieniałam kolory twarzy jak kameleon - od bladej jak papier przez zieloną po fiolet. Tak czy siak, wlałam w siebie trochę tego świństwa i za jakiś czas uznałam, że chyba faktycznie pomogło - przynajmniej na tyle, żeby w miarę spokojnie i bez ekscesów dojechać do Sudeckiej. Tam czekała na mnie kolejna kanapa, którą okupowałam dobrą godzinę w czasie, kiedy dziewczyny buszowały między wieszakami. Z tego wszystkiego zaczęłam się nawet zastanawiać, jak taka sytuacja wygląda z męskiego punktu widzenia - kiedy kobieta idzie na zakupy, a facet niezainteresowany taką formą rozrywki czeka na nią przed sklepem, albo co gorsza, pod przymierzalnią. No właśnie. Myślę, że wybierając opcje, czekanie na zewnątrz jest dla faceta lepsze. Biedak może zawsze wykorzystać okazję i skoczyć do sklepu z elektroniką albo usiąść na kawie i mniej lub bardziej dyskretnie pooglądać się za innymi (od Was samych wiem Panowie, że to robicie). Niestety siedzenie pod przymierzalnią nie daje takich możliwości, a najczęściej zmusza do odpowiadania na pytania "ta czy tamta niebieska?" albo "nie wyglądam w tym grubo?" - chociaż najczęściej same znamy odpowiedzi, zanim facet zdąży się odezwać... Czasami przy odrobinie szczęścia można zostać zaproszonym do kabiny w celu zapięcia suwaka od sukienki ale szybki numerek w przymierzalni to już jak wygrana w totka...

     Wyrwałam się z pokręconego myślenia, kiedy okazało się, że możemy wracać. Jeszcze ok. półtorej godziny drogi z gorączką, a na deser wizyta u lekarza i diagnoza zatrucie, skutkująca zwolnieniem i tygodniową dietą składającą się głównie z wafli ryżowych. Na szczęście już wróciłam do żywych.